โบยบินไป ด้วยหัวใจและเท้าที่ติดปีก
สู่ค่ายเยาวชนทะเลน้อย
ดินแดนแห่งเสรี ของเหล่าวิหค

พิมเล่า  หิรัญญิการ์ เรียบเรียง

การเดินทางครั้งสำคัญสุดในชีวิต...ของพิม
นำความเปลี่ยนแปลงและพลิกผัน
ทางความคิดอย่างไม่คาดคิดมาก่อน....
กระทั่งพิมเองยังไม่อยากเชื่อ
แค่ 3 วัน 2 คืน ความใฝ่ฝันของพิมกลับเปลี่ยนทิศ

พิมเป็นเด็กเมืองเต็มตัว อยู่ในวัยอินเทรนด์กะทุกวัฒนธรรมที่หลั่งไหลเข้ามาในชีวิตเรียนโรงเรียนเอกชนที่มีชื่อเสียงสุดๆในจังหวัดดังทางใต้ เพื่อนๆ แม้เป็นเด็กเรียนห้องคิงด้วยกันแต่ก็ซ่าส์สุดๆ จะเอ็นทรานซ์ก็ต้องเลือกคณะหรูๆ มหาลัยระดับไฮโซหน่อย พิมก็ไม่ได้ต่างกันนัก

แต่แล้ว...หลังการสอบเข้ามหาลัย ลูกพี่ลูกน้องวัยต่างสองคนจากเมืองใหญ่ชักชวนเข้าค่ายอนุรักษ์ของสหกรณ์ ให้เป็นเพื่อนกันหน่อยเพราะอยู่ใต้นี่นา ก็ดี ถือว่ารีแร็กระหว่างคอยผลสอบเอ็นละกัน อีกอย่างไม่เคยเข้าค่ายแบบนี่มาก่อน แม้จะเคยมาทัศนศึกษาทะเลน้อยก่อนหน้านี้แล้ว

พิมไปรายงานตัวเช้าที่ 23 ต.ค. 2547 กับบาล์ม ผู้มีบุคลิกต่างกันสิ้นเชิง บาล์มคุยไม่หยุดปากขณะที่นีรพูดน้อยแต่ต่อยหนัก แต่ก็ไปกันได้ดี งง! พี่ ๆ สหกรณ์แจกกระเป๋าและเสื้อเท่ๆคนละตัว พร้อมหนังสือ เด็กๆมากันเป็นกลุ่ม ๆ จากพังงา ยะลา นราธิวาส สงขลา ตรัง มากสุดก็จากพัทลุงนะแหละ วัยเล็ก ๆ ม.1 – 3 สงสัยพิมแก่กว่าใครแหง ๆ ไม่เป็นไรหน้าเด็ก (ไหมและเพิร์ล น้องม.2 ที่มาค่ายด้วยยังแอบไปสืบว่าพี่พิมอยู่ม.6 จริงรื้อ ไม่ยอมเชื่อ แฮะๆๆ)

หลังพิธีเปิด มีการบรรยายเรื่องราวของสหกรณ์และที่มาของค่าย วันแรกละลายพฤติกรรมก็ยังไม่มีอะไรมากนักแต่หนุกดี พี่โต้ง (จิระเดช บุญมาก) พี่เตี้ย (อำนาจ เพชรล้ำ) และทีมงานวิทยากรเจ๋ง ยังไม่เคยเจอเลยนะอีแบบนี้ พี่ๆร้องเพลงเพราะมาก พี่เอ๋ หญิงหนึ่งเดียวคนนี้ของวงยกนิ้วให้เท่ดีนะ อ้อประทับใจ พี่โฉลม นักเล่าเรื่องกำเนิดโลก น่าไปเป็นครูสอนชีวะ เล่าเรื่องเห็นอิมเมจชัด

วันที่ 2 เดินป่า เป็นไฮไลท์ของวัน ทุกคนตื่นเต้นมั่ก ๆ พี่ ๆ พาไปเดินป่าเขาปู่เขาย่า ปากทางสวยซะ จน..นี่หรือคือของขวัญที่รังสรรค์จากธรรมชาติ ทึ่ง... การเรียนรู้ชีวิตป่าและเรื่องราวของสัตว์ป่าระหว่างเส้นทางการเดินป่า ได้เปลี่ยนเส้นทางชีวิตของเด็กอย่างพิม พิมเหมือนเดินหลงเข้ามาอีกมิติหนึ่ง ใจของพิมรับแลซึมซาบสิ่งที่พี่ๆ เล่าขานถึงตำนาน พิมรู้สึกถึงน้ำรื้นๆที่หล่อเลี้ยงตา ป่าและสัตว์ก็มีสิทธิมีชิวิตอยู่ คนในความรู้สึกตอนนั้นแย่จริง ๆ ที่แย่มาก ๆ ก็คือพิม ไม่เคยรับรู้หรือสัมผัส..ไม่เคยศรัทธาในธรรมชาติมากเท่าวันนี้เลย พี่วิทยากรเอย พี่ ๆ ทำได้อย่างไร อุทิศตัวได้ขนาดนี้ ขณะที่พิมคิดถึงแต่สิ่งศิวิไลซ์ในเมืองใหญ่ ศรัทธาพวกพี่ๆจังเลยขอบอก...

น้องๆ ที่มาค่ายอีก คำพูดซื่อๆ บ้านๆ ตลกๆ แต่หัวใจนั้นยิ่งใหญ่ซะเหลือเกิน พิมประทับใจจังเลย เย็น (ธนาวุฒิ ฤทธิ์ช่วย) พ่อเป็นเจ้าหน้าที่อุทยาน เย็นบอกว่า เดิมเป็นคนอารมณ์ร้อน พ่อรู้เลยพาเข้าป่าเป็นประจำ สอนทุกอย่างที่เกี่ยวกับป่า ไม่เคยเบื่อเลย ทำให้พบว่า คนเรามักมองข้ามสิ่งที่อยู่รอบตัวเอง มองสิ่งที่อยู่ไกลๆ เย็นหมายความว่า คนลืมถิ่นคิดถึงแต่เมือง ของดีคือป่ากลับไม่มอง แหมเย็นนี่ หลอกว่านี่หว่า แต่ดูตาแล้วเย็นหมายถึงจริงๆ ก็เลยอึ้งกิมกี่


เย็น ชอบเข้าค่ายอนุรักษ์ฯมาหลายครั้งแล้ว เป็นแนวร่วม ธนาคารน้ำ ที่รายการ ทุ่งแสงตะวัน มาถ่ายทำด้วย เย็นว่าคนชอบทิ้งขยะลงคลองจากคลองลงสู่ทะเลน้อย โดยเฉพาะผู้ใหญ่ เย็นเก็บขยะร่วมกับเพื่อนๆ โดยหวังว่าซักวันผู้ใหญ่จะเลิกทิ้งและช่วยกันเก็บแทน และยังแอบเม้าท์อีกว่าพวกผู้ใหญ่ชอบให้มีปัญหาก่อนแล้วค่อยคิดแก้ แปลกคน((ผู้ใหญ่)จริงๆ...ว่าเข้านั่นเด็กม.2 นะเนี่ย

เย็นนี่ไม่ธรรมดาเลย เป็นนักค้นคว้าและนักศึกษาตัวยง (ย้ำ ม.2) เขาว่าช่างโชคดีจริงๆที่เกิดมาในยุคอินเทอร์เน็ต ทำให้ได้ค้นทุกเรื่องที่สงสัยที่อยากรู้ แม้แต่ จิตร ภูมิศักดิ์ คนยุค 14 ตุลา พ่อเย็นใจยังรู้จักเล้ย โฮ้ พระเจ้าจอร์ช งง! แต่พี่พิมเง็ง พ่อแม่เจ้าเย็นใจนี่โชคดีเป็นบ้าที่มีลูกวิสัยทัศน์ดี รักธรรมชาติแต่ทันสมัยใช้เทคโนโลยีอย่างเท่าทัน อนาคตไกลแน่นอน ขอการันตี

ทะเลน้อยทะเลบัวเป็นที่อยู่ของนกหลากสายพันธุ์ หลายหมื่นตัว บ้านพักทุกหลังแม้ที่ทำการถูกสร้างอยู่ในทะเล จะมีนกอยู่รอบๆบ้าน ห่างไกลหน่อยพวกเรานั่งเรือไป